อาหารท้องถิ่นของภูมิภาคโทโฮะกุ

อาหารท้องถิ่นของภูมิภาคโทโฮะกุ

ซาซาคามะโบโกะ (จังหวัดมิยะงิ)

         คามะโบโกะ (ลูกชิ้นปลา) มีวิธีการทำโดยบดปลาเนื้อขาวให้ละเอียด นวดเข้ากับเกลือ มิริน (เหล้าหวานสำหรับปรุงอาหาร) น้ำตาล และแป้ง จากนั้นนำไปนึ่งหรือย่าง อย่างไรก็ตาม ซาซาคามะโบโกะ เป็นชื่อที่ตั้งตามรูปร่างที่มีลักษณะเหมือนใบไม้ไผ่ (ซาซา) และรอยที่เกิดจากการปิ้ง ซาซาคามะโบโกะเป็นของขึ้นชื่อของจังหวัดมิยะงิที่นิยมซื้อเป็นของขวัญหรือของฝาก ซาซาคามะโบโกะที่มีชื่อเสียงที่สุดมาจากเมืองเซ็นไดซึ่งมีร้านทำซาซาคามะโบโกะ แบบโฮมเมดมาเป็นเวลานาน หลายปีตั้งเรียงรายอยู่เป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ที่เมืองชิโอะงะมะ อิชิโนะมากิ เคเซนนุมะ วะตะริ และโอนางาวะก็ผลิตซาซาคามะโบโกะเช่นกัน กล่าวกันว่าอาหารประเภทนี้มีต้นกำเนิดจากเนื้อปลาสับที่นวดด้วยมือจนเหนียว แล้วนำไปย่างเพื่อถนอมปลาลิ้นหมาที่จับได้ตามฤดูกาล

วังโกะ-โซบะ (จังหวัดอิวะเตะ)

       
      วังโกะ-โซบะ (เส้นบัควีท) เป็นอาหารพื้นเมืองของอิวะเตะ มีวิธีการรับประทานที่น่าสนุกและไม่เหมือนใคร ทันทีที่คุณทานชามแรกหมด พนักงานจะเทเส้นโซบะลวกใหม่ลงในชามเปล่าของคุณทันทีพร้อมตะโกนเสียงดัง และจะคอยเติมอยู่เรื่อยๆ จนกว่าคุณจะทานต่อไม่ไหว! แต่ละครั้งจะเสิร์ฟเส้นประมาณหนึ่งคำเท่านั้น ฉะนั้นถ้าคุณเป็นผู้ชายทั่วไปก็น่าจะทานได้ 50-60 ชาม บางคนบอกว่าธรรมเนียมการกินแบบนี้มาจากการที่เจ้าของที่พักที่เสิร์ฟอาหาร ให้แขกจนกว่าจะอิ่ม ปัจจุบันอาหารชนิดนี้เป็นที่รู้จักกันทั่วญี่ปุ่น ว่าเป็นของขึ้นชื่อของเมืองโมริโอกะ และเมืองฮะนะมะกิ เทคนิคในการกินให้ได้มากๆ คือซูดเส้นแล้วกลืนโดยไม่ต้องเคี้ยว ที่เมืองโมริโอกะและเมืองฮะนะมะกิจะจัดการแข่งขัน ชิงแชมป์การกินระดับประเทศขึ้นทุกปี ฉะนั้นถ้าคุณมั่นใจในความสามารถด้านการกินของคุณแล้วละก็ ทำไมไม่ลองลงแข่งดูบ้างล่ะ

คิริทัมโปะ (จังหวัดอะคิตะ) 

        คิริทัมโปะ เป็นอาหารพื้นเมืองยอดนิยมของจังหวัดอะคิตะ ปกติจะรับประทานกันในช่วงกลางเดือนกันยายนถึงเดือนมีนาคม โดยเฉพาะเดือนพฤศจิกายนซึ่งในตลาดจะเริ่มวางขายแป้งข้าวเหนียวจากข้าวที่เพิ่งเก็บเกี่ยว คิริทัมโปะคือข้าวที่นำมานวดแล้วเสียบไม้ย่าง จากนั้นหั่นเป็นชิ้นความยาว 5 ซม. และนำไปปรุงในกระทะกับหญ้าเจ้าชู้ ต้นหอมจีน เห็ดไมตะเกะ ผักตามฤดูกาล รวมทั้งผักชีญี่ปุ่นและไก่ รสชาติเฉพาะแบบนี้ต้องไปสัมผัสเองที่อะคิตะ แต่เดิมอาหารแบบนี้ทำขึ้นเพื่อให้คนตัดไม้และนักล่าสัตว์สามารถนำติดตัวไปทานได้ในระหว่าง ทำงานบนภูเขา ชื่อคิริทัมโปะมาจากรูปทรงที่ดูคล้ายทัมโปะ-ยาริ (ปลอกปลายหอกทำจากหนังซึ่งมีลูกบอลผ้ายัดฝ้ายอยู่ด้านใน)